چه شد که این همه تیر سوی پیکرت آمد
چه شد که مادر من جای مادرت آمد
نشد که آب بیاری حرم فدای سرت
ولی بگو چه بلایی سر سرت آمد
شاعر: محمد حسن بیات لو
پ.ن:هر چیز را کمالی هست و دوربین کمالش، در نشان دادن بزرگی حماسه است .
پ.ن:عکس مربوط به پیاده روی اربعین سال گذشته است.
مجموعه زیر نذر می شود برای مولای سخی
پ.ن:برخی از عکس ها ادیت نهایی نشده اند یعنی سیم ها و تیر های چراغ برق از عکس حذف نشده است که خوب طراح ها خیلی بهتر از من بلدند این چیز ها را حذف کنند.
کم کم شروع می شود ماه عزای حسین(ع)
اول)
آن قبل تر ها که دوربین دست می گرفتم می رفتم یک مراسم مذهبی کلی با خودم کلنجار می رفتم که برو بشین مثل بچه آدم روضه ات را گوش بده این کار ها چیه ؟؟؟بعد تر توی یکی از همین مراسم ها بود که به ذهنم رسید چرا مداح و سخنران مراسم هم نمی روند جای دیگر و خودشان استفاده کنند جوابش خیلی ساده و راه گشا بود مداح از دستش بر می آید کهمداحی کند و یا سخنران هنر سخنوری دارد و اینطوری سیم عده زیادی پامنبری را وصل می کند هر چند به قول یکی از رفقا همان مداح هم فانتزی اش این است بکه وسط جمع سینه بزند حالا حکایت من دوربینم و محرم هم شبیه همان است با این فرق که پا منبری های من می بینند و پامنبری های مداح و سخنران گوش می دهند.
دوم)
عکس های ادامه مطلب مربوط به بازار تهران و چند روز قبل از محرم سال گذشته است.
